31 Dec Το παραμύθι ξαναζεί…
“Το παραμύθι ξαναζεί με τους γλυκούς του τρόμους”. Αυτόν τον στίχο του Παλαμά θυμήθηκα, όταν τελείωσε η υπέροχη παράσταση του Σ.Μου.Θ. (Συνεργείο Μουσικού Θεάτρου) σε σκηνοθεσία και κείμενο του Κώστα Λαμπρούλη που είναι και εξαίρετος μουσικός… Γιαυτό άλλωστε όλη η παράσταση οργανώθηκε μουσικά, αξιοποιώντας βέβαια και τη σιωπή… Αυτό έγινε στην έναρξη της παράστασης, όπου τα παραμυθιακά πρόσωπα, παρουσίαζαν ένα ένα τον εαυτό τους και σιγά σιγά και τις σχέσεις μεταξύ τους, με απόλυτα καλοκουρδισμένο τρόπο και σε απόλυτη σιωπή, σκηνής και πλατείας…
Και σιγά σιγά αρχίζει η μουσική με δυο όργανα, βιολί και κιθάρα, και υπέροχες φωνές ειδικά της Μαρίας Δεληγιάννη, που στιγμές, βγάζει ήχους εξωφρενικού θρήνου…
Και όλα αυτά κάτω από το πολυδύναμο σύμβολο του τεράστιου νυφικού (το Παραμυφικό, όπως είναι ο τίτλος) που περικλείει ό,τι αποτελεί τη ζωή, και χαρές και λύπες…
Να μιλήσουμε για υπόθεση είναι δύσκολο, γιατί δεν υπάρχει μια συμβατική υπόθεση, υπάρχει μόνο μια αλληγορική ποιητική σύνθεση φανταστικών όντων με κεντρικό πρόσωπο μια βασανισμένη και κυνηγημένη νύφη, έρμαιο ενός κακού βασιλιά-πατριού και άλλων δρακόντων και τεράτων που τη περιστοιχίζουν… Υποδηλώνεται έτσι η ζοφερή μοίρα της Ελλάδας, που έπεσε στα χέρια των αρπακτικών της κρίσης…
Γίνεται βέβαια ένας γάμος, γιατί δεν γίνεται παραμύθι χωρίς γάμο και δράκοντες… Η κόρη δεν ευτύχησε στο γάμο της… μετά την υπέροχη γαμήλια τελετή, γεμάτη μουσική και κίνηση, η κόρη πεθαίνει… και κει, η δραματικότητα φτάνει σε ύψη τραγικά… μια ανατριχίλα ανεβαίνει στη ράχη του θεατή… που τον ξεβολεύει από την αναμονή του γνωστού χάπι εντ, και καλά κάνει…
Και βεβαία ο λόγος… Πυκνός και παραδοσιακός στη μορφή, αλλά ουσιαστικά μοντέρνος στο περιεχόμενο…
Μερικά δείγματα:
Μια φορά κι ένα καιρό σε μια χώρα ξένη
μια κόρη άσπιλη κι αγνή, μια μοσχαναθρεμμένη
μάνα δεν είχε ούτε αδερφούς, ούτε πατέρα, ωστόσο
ζούσε αγκαλιά με τα θεριά που τη φροντίζαν τόσο…
(…)
Την όμορφη, τη λαμπερή, την πιο πανώρια νύφη
(…)
κι όλο απ τον ήλιο κρύβεται στη λάσπη στη σαπίλα
και σαν το φίδι σέρνεται, σε πιάνει ανατριχίλα.
Γενικά μια παράσταση, που συγκλονίζει και χαράζεται στη μνήμη του θεατή, και ταυτόχρονα τον προβληματίζει… ένα σύγχρονο αλλά ριζωμένο στην παράδοση, παραμύθι χωρις όνομα… Μια παρασταση που αφήνει το στίγμα της στην πόλη, αλλά και στην ιστορία του Σ.Μου.Θ.
Καλή συνέχεια…
ΥΓ. Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στο καλαίσθητο πρόγραμμα της παράστασης, όπου περιέχεται ολο το κείμενο, με ένα λιτό αλλά συναρπαστικό σχεδιασμό της εικαστικού Δήμητρας Εξάρχου… άλλο ένα εύγε…
Αθ. Κριτσινιώτης, 31/12/2013