20 Δεκ Το νόημα… στα σκουπίδια! Της Κωνσταντίνας Καρυδάκη
Με ιδιαίτερη χαρά αναδημοσιεύουμε το άρθρο της δημοσιογράφου Κωνσταντίνας Καρυδάκη που μας τίμησε και μας συγκίνησε:
Όλη μας τη ζωή ψάχνουμε το νόημα.
Τι εννοεί ο ποιητής, γιατί το λες αυτό, δεν είναι αυτό που νομίζεις, το νόημα του έργου, το νόημα της γιορτής.
Και δεν το βρίσκουμε.
Τι συμβαίνει; Μήπως κοιτάμε σε λάθος κατεύθυνση; Μήπως ζητάμε λάθος πράγματα; Μήπως ψάχνουμε σε λάθος μέρη;
Πρόσφατα συνειδητοποίησα πως το νόημα μπορείς να το βρεις παντού. Ακόμη και στα σκουπίδια. Εκεί το βρήκα εγώ. Στα σκουπίδια! Ή για να είμαι πιο ακριβής στη “Ρακωδία των σκουπιδιών” του ΣΜουΘ.
Γιατί αν το νόημα βρίσκεται παντού, τότε και τα θαύματα μπορούν να συμβούν παντού. Αρκεί να έχει κανείς ανοιχτά τα μάτια. Τα μάτια της καρδιάς του, που λέει και ο μικρός πρίγκηπας του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Γιατί “με τα μάτια της καρδιάς βλέπεις καλύτερα”.
Ήμασταν που λέτε, σ” ένα άδειο κατάστημα στο PantheonPlaza, καμιά εκατοστή άτομα, μικροί και μεγάλοι, άλλοι σε καθίσματα, άλλοι σε σκαμπό, άλλοι κάτω και άλλοι όρθιοι. Για μια ώρα και κάτι, ούτε μεγάλος ούτε μικρός, σε μια αίθουσα εντελώς ακατάλληλη για θέατρο, χωρίς ακουστική, με ελάχιστα σκηνικά, σε άβολη θέση, δεν έβγαλε κιχ παρά απολάμβανε τη μαγεία του κειμένου του Κώστα Λαμπρούλη, της ερμηνείας των ηθοποιών, της υπέροχης μουσικής του Χρήστου Κτιστάκη. Και γέλασε και συγκινήθηκε και διαπίστωσε ότι όλοι χρειαζόμαστε κάποιον, ότι χρειαζόμαστε να χρειαζόμαστε, πως κανείς δεν περισσεύει, πως τίποτα και κανένας δεν είναι άχρηστος, πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή έρχονται από κει που δεν τα περιμένεις και πως τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, όπως λέει και εμπνευσμένη καμπάνια τηλεοπτικού καναλιού.
Νάτο το νόημα. Εμφανίστηκε μπροστά μου κι ήρθε να μου γλυκάνει την ψυχή, να ησυχάσει τους φόβους μου, μια Κυριακή μεσημεράκι, αναπάντεχα. Μια σκουριασμένη βίδα, μια ξεχασμένη μελωδία κι ένα χαλασμένο παιχνίδι μου έδειξαν πως το νόημα της γιορτής και της ζωής δε θα το βρω στα φώτα, στα δώρα, στα λεφτά αλλά στον άλλον. Όπως έλεγε εκείνο το σύνθημα στον τοίχο της Ιατρικής Σχολής που μ’ έκανε ν’ ανατριχιάζω: “με πόσα λαμπιόνια θα στολίσεις και φέτος τη μοναξιά σου;”.
Κανένας δεν πρέπει να είναι μόνος. Ούτε στη γιορτή ούτε στη ζωή. Δεν χρειάζεται να κυνηγήσει τίποτα που θα τον αφήσει μόνο. Μόνοι μένουν όσοι αποκτούν πλούτο χωρίς μόχθο, απολαμβάνουν χωρίς συναίσθημα, εμπορεύονται χωρίς ήθος, έχουν τη γνώση αλλά δεν έχουν το χαρακτήρα, είναι επιστήμονες χωρίς ανθρωπιά, λατρεύουν χωρίς πρόθεση να θυσιαστούν, πολιτεύονται χωρίς αρχές.
Κατά τον Γκάντι (πάλι ο Γκάντι, πάντα ο Γκάντι) τα παραπάνω συνιστούν τα 7 αμαρτήματα της κοινωνίας. Αυτή η κοινωνία χρεοκόπησε. Ίσως έφτασε η ώρα να φτιάξουμε την καινούρια κοινωνία. Για να αλλάξει αυτή πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς. Δεν είναι μια αλλαγή που θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Σίγουρα όμως αξίζει τον κόπο. Αρκεί να βρούμε το νόημα.
Να ξαναπιστέψουμε στον εαυτό μας, στον άλλο, να ξανανακαλύψουμε μικρές καθημερινές χαρές, να απλώσουμε το χέρι για να δώσουμε και να πάρουμε βοήθεια, να νιώσουμε συμπόνια. Να δραστηριοποιηθούμε, να δημιουργήσουμε, να ονειρευτούμε, να μην το βάλουμε κάτω, να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε. Να ξαναπιστέψουμε στα παραμύθια. Όχι στα ψέματα, στα παραμύθια.
Κωνσταντίνα Καρυδάκη
larissanet.gr
15 Δεκεμβρίου 2012